تصمیم گیری و اجرایی کردن طرحهای شهری که با زندگی مردم درآمیخته است بدون مشارکت مردمی و در تناقض با خواسته و سلیقه ایشان، از نخبه گرایی مدیران شهری نشات می گیرد.

قانونی که در تلاش بود فرصتی برای مناطق گردشگری به ارمغان آورد، تبدیل به تهدیدی شد که لطمات جبران ناپذیری به ذخایر تاریخی و اکولوژیک مناطق وارد نمود.

با گسترش مناطق شهری، تعادل هیدرولوژیکی و آبراهه های طبیعی بهم می ریزند و شکل طبیعی منطقه بهم خورده و این امر منجر به لطمه دیدن ساختارهای اکولوژیک می شود.

بیشترین آسیب در شهرها افراط و تفریط مدیریت شهری است. گاهی پشت سواره را می گیرد و پل می سازد و بزرگراه؛ زمان دیگری متروکه های بی هویت با توجیهی به نام پیاده راه!