متروی تهران، فضای بالقوه هنری و تمدن شهری
فضاهای مترو در اقصی نقاط دنیا نمونهای از بازنمود فرهنگ جامعه به حساب میآیند. اشکال متفاوت فرهنگی و هنری نمایی از فرهنگ شهری توسط اشیا و مکانها عرضه کرده و میراثی زنده و زیسته را تشکیل میدهند. مدیران فرهنگی به این مکانها معنی داده و ارزشهای شهر را منعکس میکنند: ارزشهای هنری، معماری و حسی فضا و یا ارزشگذاری بر آثار هنری، عکاسی، صنعتی، کتابخوانی،... در این برهه، نکتهای که در متروی تهران قابل بحث است، فضای داخلی و کمبود امکانات آن است. به نظر میرسد که انسجام فضا و واگنهای قطار رکن اصلی دکوراتورها در ساخت فضای متروی تهران بوده است، تا جایی که راهروها توسط روند همانندسازی به واگنها شباهت پیدا کردهاند: خطوط موازی هرچند تشابه رنگی ندارند، اما تداوم بصری ترنها و میلهها هستند. مبحثی که جای تأمل دارد این است که چه چیزهایی به شکل ملموس و ناملموس برای مردم قابل درک هستند. هویتسازی این ایستگاهها مسئلهای است که کمتر به آن توجه شده است. به عنوان مثال، طراحی داخلی ایستگاه مصلی با مکان انسجام دارد و یا آثار هنری دیوارکوب متروی انقلاب اخیراً تخریب و با «میدان انقلاب» هماهنگی بیشتری یافتهاند. سیطرۀ قدرت و اهمیت یکی از مهمترین و قدیمیترین دانشگاههای ایران نیز نتوانسته است ...