نهاد یا سازمان طرح جامع؟!
کنترل و هدایت رشد و توسعة شهری چالش جدی شهرداری تهران (و دیگر شهرها) است. رویارویی با این چالش بیشک نیازمند نهادسازی (نهادینه کردن موضوع از طریق پیوند آن با ارزشهای حاکم بر جامعه و ایجاد قانون و سازوکارهای مرتبط) است. اما فروکاست نهادسازی به ایجاد یک سازمان (ولو به اسم نهاد!!) صرفا به گسترش ناکارآمد بدنة بخش عمومی (اگر از کارآمدی اشتغالزایی آن بگذریم!) منجر میشود؛ تجربههای پیشین نهاد تهران و یا مشهد و شکست آنها در دستیابی به اهدافشان گواه این موضوع است. همچنین با وجود سازمانهای برنامهریز (وزارت راه و شهرسازی یا شهرداری تهران)، مجری (شهرداری تهران و دیگر سازمانهای اثرگذار بر مدیریت شهر) و ناظر (شورای شهر، وزارت راه و شهرسازی، شورای عالی شهرسازی و معماری) ایجاد سازمان دیگری با شرح وظایف موازی و بعضا ضعیفتر از آنها موجه نیست (مثلا در مقایسه با شورای عالی شهرسازی و معماری یا شورای شهر و یا حتی شورای موضوع قانون نظارت بر گسترش شهر تهران – 1352، به عنوان نهادهای نظارتی با پشتوانة مردمی یا بهرهمندی از حضور نمایندگان بخشهای مختلف یا جایگاه قانونگذاری). با این حال تفاهمنامة احیاء نهاد راهبری و پایش طرحهای توسعة شهری در شهر تهران با یک فرآیند نه چندان روشن (عدم انتشار پیشنویس ...