منش اجتماعی و طبع اجتماعی انسان‌ در طول تاریخ حیات بشری همواره او را نیازمند برقراری مناسبات اجتماعی و ایجاد حیات مشترک با دیگر هم ‌نوعان کرده است. برمبنای چنین خصلتی است که اجتماعات و انبوهه‌ های انسانی مختلفی در تاریخ حیات اجتماعی بشر شکل گرفته و از حیث اجتماعی تمدن انسان رو به تکثر و پیچیده‌گی نهاده است.

اما اگر نگاهی گذرا بر فعالیت های گردشگری در ایران داشته باشیم این پرسش در ذهن ایجاد می شود که به چه دلیل تلاش چندانی برای خلق رویدادهای گردشگری در مقیاس کلان انجام نگرفته است؟ با توجه به این که ایران کشوریست با تمدن کهن و دارای آیین های غنی، چرا رویدادها در ایران برند گردشگری ما نیستند؟ چرا مخاطب خارجی زیادی ندارند؟ چرا سودآوری ندارند؟

پاسخ اصلی به پرسش های فوق همانا به عدم وجود «مدیریت علمی» در گردشگری علی الخصوص بحث رویدادها که سودآوری بسیار بالای آنها غیر قابل انکار است می باشد.

در بسیاری از فرهنگ ‌ها شاهد برگزاری رویدادهایی هستیم که بسیاری از آنان نمایاننده و معرف شاخصه‌ های فرهنگی آن جامعه به شمار می ‌روند. این خصیصه به ویژه در مواجهه با رویدادهای خاص مصداق می ‌یابد. از این ره‌گذر، رویدادها روند اشاعه فرهنگی و تبادلات بینافرهنگی را شتاب می ‌بخشند چرا که در بسیاری از رویدادها، جمعیتی کثیر از سایر فرهنگ ‌ها در رویداد حضور می ‌یابند و بستری فراهم می‌ شود که در آن، اقوامی از فرهنگ‌ های گوناگون با یکدیگر در تعامل قرار می ‌گرند. این‌که جامعه ‌ای بتواند یک محل تلاقی و نقطه‌ مراوده در سطح بین‌ المللی ایجاد کند خود کیفیتی برجسته و تأثیر متفاوتی است که رویدادها بر هویت ملی و وجهه‌ مطلوب جامعه‌ میزبان در سطح بین ‌المللی بر جای می‌ گذارند. با توجه به فزونی شمار گردشگران در هنگام برگزاری رویدادها، آنچه مبرهن است، همانا اهمیت ویژه‌ رویدادها نزد گردشگران است.

به نظر می رسد در ایران تقویمی جهت ثبت و برنامه ریزی و زمانبندی رویدادهای سالانه علی الخصوص فستیوالها فرهنگی موجود نیست. چه بسا وجود و انتشار این برنامه زمانبندی و اطلاع رسانی آن به مخاطبان موجب برنامه ریزی بهتر و بیشتر گردشگران داخلی و خارجی و  انتخاب هر کدام از آنها با توجه به علایقشان می باشد.

نکته دیگر عدم استفاده از کارآفرینان و بازاریابان مکان می باشد. رویدادهای برنامه ریزی شده با اهداف خاصی برپا می‌ شوند و در گذشته در قلمرو ابتکارات فردی و اجتماعی بوده اند ولی در حال حاضر به قلمرو متخصصان و کارآفرینان در جهان کشیده شده است و البته دلیل این امر نیز بسیار آشکار است؛ این‌که رویدادها اهداف استراتژیک و بسیار مهمی هستند و تا حدی که اگر به دست افراد تازه کار سپرده شوند، ریسک بسیار بالایی به همراه دارند. اما در برنامه ریزی گردشگری در ایران این نکته بسیار کمرنگ می باشد. در گام اول بهتر است از نمونه های موفق خارجی الگو برداری شود و جهت سازماندهی و ایجاد رویدادهای جدید چک لیست هایی تهیه شود.

یکی دیگر از مهم ‌ترین فاکتورهای مغفول مانده در گردشگری رویداد در ایران بحث عرضه و تقاضا در رویداد است؛ این‌که رویدادها چه چیزهایی را عرضه می ‌کنند و تقضای افراد در مواجهه با رویدادها چیست که آنان را به سمت رویداد سوق می ‌دهد. اینکه چه کسی فقط برای رویداد سفر می کند و چرا؟ و چه کسانی در خلال سفرشان بخشی از وقتشان را به در رویدادها اختصاص می ‌دهند؟ گردشگران رویداد در هنگام مشارکت در رویداد چه می کنند؟ و چه طور پول خرج می کنند. هم چنین در قسمت تقاضا بایستی ارزش ها و الزامات  شرکت کنندگان مورد بررسی قرار گیرد.

کلام آخر این که رویدادهای موجود، بایستی به عنوان منابعی برای بهره برداری و استفاده تلقی می شوند. تاکید بیشتر روی خلق رویدادهای جدید و جذب آنها از طریق مزایده رقابتی می تواند پیشنهادی راهگشا باشد.