مبلمان شهری یکی از عناصر محیط شهری برای ارتقا کیفت فضا بوده که دارای عملکرد زیباسازی و خدمت رسانی برای شهروندان می ­باشد. امروزه در شهر تهران جدا­کننده ­ها به عنوان یکی از مهمترین عناصر مبلمان ایفای نقش می ­نمایند. اگرچه این مبلمان شهری به طور کلی منظر مناسبی را در شهر ایجاد نمی­ کنند، اصلی ­ترین دلیل اصرار بر وجود آن­ها در شهر­ها را می ­توان ایمنی شهروندان دانست. عملکرد خدمت رسانی این مبلمان بر اساس محل قرارگیری، نوع متریال استفاده شده و اصول ایمنی به کار رفته در طراحی و عملکرد زیبا سازی آن بر اساس نوع طراحی، مکان گزینی و حتی میزان استفاده از آن در خیابان قابل بررسی می ­باشد.

از طرفی نصب بی رویه این جدا کننده در امتداد مسیر حرکت اتوبوس­ های تندرو احساس محدودیت ناخوشایندی را برای شهروندان در شهر بر جای می ­گذارد. خیابان آزادی، انقلاب و در امتداد آنها خیابان دماوند مثال خوبی است برای این حضور، که در تمام طول مسیر با رنگ و فرم یکنواخت در دو لاین در میانه خیابان دیده می ­شوند. عملکرد این نرده­ ها، با توجه به عرض خیابان، تعداد نرده­ ها و امتداد آن در تمامی طول خیابان، دیگر نه به عنوان عنصر هدایت کننده که به عنوان عنصر کنترل ­کننده در شهر خود نمایی می کند.

 از مصادیق حضور این نرده­ ها در خیابان می توان به احساس خفقان با تکرار حجم زیاد جدا کننده ها، تحت تاثیر قرار دادن منظر شهری با تکرار یک مبلمان ثابت، القا احساس تحمیل به جای هدایت به شهروندان و عدم همانگی سایر مبلمان موجود در خیابان با نرده ­ها، اشاره نمود. چرا که شهروندان نیاز دارند تا احساس کنند، این مردم و خیابان هستند که دارای اولویت می باشند نه مقدار عناصر موجود برای کنترل آنها. لازم به ذکر است علاوه بر اهمیت طراحی، مکان گزینی این جدا کننده ها در خیابان از اهمیت زیادی بر خوردار است. چرا که مکان­گزینی نادرست جدا کننده­ ها نه تنها افزایش ایمنی را برای شهروندان در بر نخواهد داشت بلکه منظر خیابان را تحت سلطه قرار داده و شهروندان را به صعود از نرده­ ها ترغیب می ­نماید. بنابر­این لازم است تا طراحان شهری به میزان استفاده از این نوع مبلمان شهری و مکان­ یابی آن با توجه به منظر خیابان و نوع و حجم ترافیکی موجود در آن توجه نمایند تا حضور آن در شهر مصداق هدایت شهروندان باشد، نه ابزاری برای کنترل آنها.