فضاهای جمعی شهری مانند محوطه تئاتر شهر به دلیل کیفیت و اتفاقاتی که در کالبدشان جاری است باعث برقراری تداوم هویت شهر می شوند. مدنیت شهر در این فضاها نمود پیدا می کند و تقریبا تمامی معیارهایی که باعث کیفیت بخشی به زندگی شهری می شوند در این فضاها قابل مشاهده هستند. فضاهای جمعی به دلیل هویت، تاریخ، خاطرات جمعی، پتانسل فضایی، کاربری های همجوار ماهیتی فراتر از فضاهای عمومی داشته و بستری برای ترویج روابط متقابل اجتماعی، غیر رسمی و پیش بینی نشده هستند.
روابطی که شکل دهنده هنجارها و شبکه های ارتباطی در جامعه مدنی هستند و همکاری ها و اقدامات یکدست بین شهروندان و نهادهایشان را تسهیل می کنند. محوطه تئاتر شهر یکی از فضاهای جمعی شناخته شده شهر تهران است که به دلیل سو مدیریت در طول دهه های گذشته از کیفیت فضایی آن کاسته شده است.
محوطه تئاتر شهر همواره بستری جهت شکل گیری ارتباطات غیر رسمی و پیش بینی نشده بین مردم، هنرمندان و نخبگان فرهنگی بوده است. از آنجاییکه هنر بازگوکننده دغدغه های جامعه است و به همان نسبت نیز بر جامعه خود تاثیر می گذارد ارتباط بین هنرمندان و مردم همواره ارتباطی ارزشمند به حساب می آمده است.
معماری شاخص تئاتر شهر، برگزاری مراسم های متنوع هنری و فرهنگی، موقعیت پروژه (که در تقاطع خیابان انقلاب و خیابان ولیعصر قراردارد)، حضور هنرمندان، هنر دوستان و سایر شهروندان در یک فضای واحد، همگی باعث شکل گیری فضای جمعی ارزشمندی در میان بافت شهر تهران شده است که شهروندان و هنرمندان همگی به آن احساس تعلق داشته و در آن نقش ایفا می کنند.
مسائل محوطه جلوی تئاتر شهر تهران
بعد از شیوع بیماری کرونا و کم رنگ شدن فعالیت های هنری و عدم حضور هنرمندان و هنردوستان در فضای تئاتر شهر شاهد بروز مشکلات و ناهنجاری های رفتاری و اجتماعی در این فضا شده ایم، حصارکشی و بستن محوطه تئاتر شهر رو به عموم شهروندان که به عنوان راه حلی جهت حل معضلات اجتماعی پیشنهاد شده است، نشان دهنده دید تک بعدی به این فضا و نادیده گرفتن تمامی ارزشهای ناملموس آن بوده و نقطه پایان غم انگیزی برای نقش «محوطه تئاتر شهر» به عنوان یک فضای جمعی تاثیر گذار و ارزشمند در قصه حیات مدنی شهر تهران خواهد بود.
مشکلات و معضلات اجتماعی این محوطه و بروز ناهنجاری های رفتاری به دلیل حضور مدیریت نشده کاربران فضا می باشد که بعضا باعث ایجاد اختلال در روند فعالیت های نمایشی و فرهنگی تئاتر شهر شده است. بنابراین تعیین ماهیت این فضا و شیوه مدیریت و کنترل آن بسیار حائز اهمیت است.
بازنگری در شیوه مدیریت و رسیدن به الگوهای صحیح جهت بهره برداری از این فضا سبب می شود فضا برای هنرمندان و جامعه هنری که کاربران اصلی مجموعه تئاتر شهر هستند دلنشین تر شده، ولی در عین حال همه مردم آزادی استفاده از این فضا و حضور در آن را خواهند داشت، مرز میان قشرهای مختلف اجتماعی در این فضا از میان رفته و با شکل گیری خاطرات جمعی مشترک همه شهروندان نسبت به این فضا احساس تعلق پیدا کرده و این ارتباط ارزشمند باعث تقویت سرمایه های اجتماعی در بستر شهر تهران خواهد شد.
