افزایش آلودگی هوای تهران در پاییز سال جاری به یکی از مهمترین نگرانی­ها برای شهروندان تهرانی تبدیل شد. این نگرانی باعث شد که شهرداری به عنوان متولی شهر و منافع حقوق شهروندان بیش از قبل در پاسخگویی به این مشکل مورد خطاب قرار گیرد. لذا با نشستی که در پژوهشکده­ نظر انجام گرفت نماینده شورای شهر مدعی بود که نقش شهرداری (به عنوان یک نهاد مسئول) در گرو تعامل با سایر نهادهای دولتی همچون محیط زیست، راهنمایی و رانندگی و صنایع تنها یک نقش واسطه ­گر است و با وابسته بودن به منابع مالی لازم و کافی و یا حتی با درخواست مازاد بودجه می ­تواند به انجام خدمات موثر خود بپردازد؛ ساده ­ترین پاسخی که هر نهاد دولتی می تواند در قبال وظایف خود داشته باشد. رویکرد نماینده شورای شهر – که منتخبی برخواسته از مردم در نظارت و جهت ­دهی به امور شهرداری است – در پاسخ به این سوال قابل تامل است؛ چرا که نشان می­ دهد این نهاد نتوانسته مدیریت بهینه­ منابع مالی (حداکثر دستاورد در مقابل حداقل بودجه) را ایفا نماید. در واقع شهرداری به مانند مزدوری عمل می ­نماید که در مقابل مزد کافی قادر به ایفای وظایف خود است.

حال اگرمسئله­ آلودگی هوای تهران و عوامل موثر در آن را در قالب مدلی تشریح نماییم، در یک سوی آن تولیدکنندگان آلودگی درسه گروه مواد آلاینده (انواع سوخت فسیلی)، ­ابزار آلاینده (خودروها و وسایل نقلیه) و مصرف­ کنندگان (مردم) و در سوی دیگر کنترل­ کنندگان آلودگی از جمله برنامه ­ریزان (نهادهای قانون­گذار به مانند محیط زیست) و مجریان ( نهادهای چهارده ­گانه  مسئول به ویژه شهرداری) قرار می­ گیرند. با این اوصاف اقدامات ذکر شده­ شهرداری تنها از نوع مقابله فنی و قانونی با مواد آلاینده (کیفیت سوخت، استفاده از انرژیهای پاک و . . .) و ابزار آلاینده (تردد زوج و فرد و . . . ) بوده و در توانبخشی یا آموزش مصرف کنندگان که عملی فرهنگی به حساب می ­آید تدبیر خاصی وجود ندارد. در واقع نقش شهرداری در این مورد به مانند داروغه ­ای مقابله­ گر با خاطیان است. از سوی دیگر به نظر می ­رسد  شهرداری همانند مامور معذور در انجام وظایف خود در برابر آلودگی هوای تهران بی ­تفاوت بوده و با تمرکز بر برخی از مسئولیت­ها با منافع مالی مشخص چشم یاری و امید بر سایر نهادهای چهارده­ گانه دوخته و در برابر آلودگی هوای تهران هیچگونه متولی­ گری و مسئولیت پذیری از خود نشان نمی دهد. در حالی­که هر چهارده نهاد مسئول مدعی انجام وظایف خود می باشند، همچنان آلودگی هوای شهر تهران پابرجاست. شهرداری زیرکانه خود را مسئول امور خدماتی جزئی دانسته و عاجز از ارائه­ هرگونه راهکار فراخور متولی ­گری، به مانند مسئولیت در توسعه­ حمل و نقل عمومی است و یا غافل از نقش موثر خود در رشد فرهنگی مردم (اصلی­ ترین تولیدکنندگان آلودگی) می باشد. همچنین می تواند با تلاش برای داشتن شهر الکترونیکی و هوشمند عاملی تاثیرگذار در کاهش آلودگی داشته باشد.