شهرداری یک سازمان بشدت سنتی با ساختار و تفکر و ذهنیت سنتی است که هیچ آمادگی برای تحولات جدید در حوزه اقتصاد شهری ندارد. هنگامی که مدیران شهری خودشان ذهنیتی از تحولات اقتصادی روز دنیا ندارند و هیچ مناسبات ذهنی با بازار دنیا و فناوری ‌های جدید ندارند و با اقتصاد مبتنی بر دانش فعالیت ‌هایشان را انجام نمی‌ دهند چگونه می ‌توانند برای شهر برنامه‌ ریزی کنند! برخی مدیران شهری هنوز فکر می ‌کنند که شهر را باید گران کنیم تا بتوانیم اداره ‌اش کنیم و جز ابزارهای قیمتی هیچ ابزار دیگری برای اداره شهر ندارند (مصاحبه حجت اله میرزایی با ایرنا). در مقابل صحبت ‌های شهردار تهران حکایت از شیوه مطالعه شده در تراکم فروشی دارد: اینکه از تراکم بدون برنامه و مطالعه استفاده کنید و به کسی که پول بیشتری دارد، تراکم بیشتری بفروشید؛ مذموم است. حالا می ‌توانیم با استفاده از ظرفیت ‌های قانونی، ایده ‌هایی را مطرح کنیم که استفاده منطقی از زمین را داشته باشد.

ساخت و ساز پس از وابستگی شهر به درآمدهای نفتی عامل اصلی در اقتصاد شهری تهران محسوب می ‌شود که امروزه با کاهش این اقدام و کاهش درآمد شهرداری، توجه به مسایل اصلی شهر از جمله حمل و نقل عمومی و آلودگی هوا که بودجه بالایی نیاز دارند به همکاری حاکمیت خاموش منوط شده است. پس از ساخت و ساز، دلالی ملک و وضع مالیات ‌های مختلف برآن و در اقدامی اصولی تر و علمی ‌تر از نظر مدیران، فروش تراکم در نقاط مطالعه شده تنها منبع پایدار شهرداری تهران خواهد بود که درآمد حاصل از آن پاسخ‌گوی توسعه شهر در حوزه تأمین حقوق مدیران و کارکنان شهرداری خواهد بود.

در این فرآیند مدیریتی، ساخت و ساز و برج سازی مطالعه شده و در صورت رکود آن، دلالی ملک اساس توسعه شهر تهران محسوب می ‌شود. توسعه ‌ای که مدیریت شهری با شعار توسعه مبتنی بر حمل و نقل عمومی اقدامات بنیادین در ادراه شهر را از دوش خود برداشته و هرگونه اقدام موثر راجع به آن را به دولت و حاکمیتی واگذار می‌ کند که هیچ دغدغه ‌ای برای مردم ندارند. در این شیوه توسعه، مدیریت شهری به عقیده خود بدنبال ایده‌ های نوین علمی و قانونی در فروش شهر است که توسعه و اداره شهر بر مبنای درآمدهای پایدار هیچ جایی در برنامه آنها ندارد. آنچه در نهایت مدیریت شهری به آن می ‌پردازد تعریف پروژه ‌های خرد سودجویانه است. در نهایت می ‌توان این گفته را تایید کرد که: درآمد مبتنی بر ساخت و ساز یا املاک همان کارکردی را برای تهران دارد که نفت با همان ویژگی‌ ها برای اقتصاد ملی دارد و همان آثار و پیامدهایی که پایان اقتصاد نفتی برای صنعت ملی داشته، پایان دوره رونق ساخت و ساز برای شهرداری تهران به جا گذاشته است.