رشد عددی مجسمه‏ های شهری، تهدید یا فرصت؟!

در چند سال اخیر با افزایش تعداد مجسمه‏ های شهری روبه‏ رو بوده ‏ایم. برخی از هنرمندان بر این باورند که کیفیت این مجسمه ‏های شهری بالا نبوده و علت فقدان کیفیت را در رشد عددی آن جستجو می‏کنند و گاها مدیریت این حوزه را دچار اشکال می‏دانند. این دسته از مجسمه‏ سازان درخواست حضور بیشتر و مؤثرتر در عرصه‏ های سیاستگذاری و مدیریتی دارند.

عدم آگاهی مجسمه‏ سازان از نگاه‏های چندبعدی حیطۀ مدیریت که ناشی از تخصصی‌شدن دانش و هنر و جدایی هنر از علم مدیریت است، می‏تواند منجر به نقدهایی به مدیران شود. مجسمه‏ های شهری علاوه بر نقش فرهنگی، هویتی، نمادین و ابعاد زیبایی‏ شناسانه می‏تواند جمع یا پخش‌کنندۀ جمعیت، عامل تصادفات، ایجاد عملکردهای دائمی یا موقتی در فضاهای شهری همراه با ابعاد مثبت یا منفی فرهنگی و حتی زیرساختی، محیط زیستی و غیره باشد که سیاست‏گذاری‏ های حیطۀ مدیریت، با همه این ابعاد سر و کار داشته و تنها به بیان هنری مجسمه‏ سازی محدود نمی‌شود.

اثر هنری (مجسمه) حاصل تعامل ذهن و خلاقیت هنرمند و توانمندی هنرمند در خلق اثر و در کل حاصل مجموعه ‏ای از انتخاب‏های هنرمند است. مجسمه، اثری هنری است که هنرمند مجسمه‏ ساز آن را خلق می‏ کند. پس ایده، نظرات و تصمیمات هنرمند سازندۀ مجسمه است که اثر را تولید می‏کند و تعیین‌کنندۀ کیفیت مجسمه است. لذا درنظرگرفتن رشد عددی مجسمه به عنوان عامل کاهش کیفیت مجسمه منطقی نبوده چراکه هنرمند مجسمه‏ ساز در خلق کردن و یا نکردن اثر هنری مختار است. هر مجسمۀ بی‏ کیفیت توسط فردی (هنرمند و یا غیرهنرمند) خلق می‏شود و کیفیت آن به نظر خالق اثر بستگی دارد.

رشد عددی مجسمه‏ های شهری، بستری را برای پرده‌برداری از وضعیت هنر مجسمه ‏سازی کشور ایجاد کرده و واقعیت هنر مجسمه‏ سازی را از ناخودآگاه جامعه به خودآگاه آن می‏ کشاند. این خودآگاهی می‏تواند منجر به پیشرفت و ارتقای حرفه ‏ای و هنری هنرمندان شده و ضعف‏های احتمالی آنان را به مرور زمان برطرف خواهد کرد. در عین‏ حال رشد عددی مجسمه ‏های شهری منجر به افزایش تعامل این هنر با مردم شده، این هنر را به جریان انداخته و خواسته‏ های جامعه و هنر را به هم نزدیک‏تر می‎‏سازد. همچنین زمینه‏ ساز افزایش تعامل جامعه با آثار هنری و در نتیجه، افزایش تعامل هنر و جامعه، آگاهی هنرمندان از ضعف‏ها و قوت‏ های جامعه هنری و درنتیجه ارتقای کیفی هنر و آثار هنری است. لذا چنین نتیجه‏گیری می‏شود که کیفیت نامناسب مجسمه‏ های شهری که توسط هنرمندان مطرح می‏شود ریشه در ضعف مدیریتی و سازمانی نداشته و تنها بخشی از مشکلات و ضعف‏های بخش هنری مجسمه‏ سازی و جدایی آن از بستر شهر و اجتماع را به می‏ نمایاند. این خودآگاهی به‏ وجود آمده در کنار رشد عددی مجسمه‏‏ های شهری فرصتی کم ‏نظیر برای مجسمه‏ سازان و هنر مجسمه‏ سازی کشور فراهم می ‏آورد که نتیجه آن در نهایت ارتقای این هنر در کشورمان خواهد بود.