لشگرآباد یکی از مناطق قدیمی شهر اهواز است که در غرب رودخانه کارون و در همسایگی دانشگاه شهید چمران قرار گرفته است. برای سالیان طولانی لشگر آباد به عنوان محله ای نا امن با میزان بزهکاری بالا شناخته می شد. یکی از دلایل مهم این موضوع بی توجهی مدیران شهری به پتانسیل های فضایی و اجتماعی این منطقه است. چرا که قرار گرفتن این منطقه در کنار شریان های اصلی شهر این امکان را فراهم می کرد که به عنوان یک نقطه عطف شهری جای خود را در سازمان فضایی شهر اهواز پیدا کند. این تغییر در جریان زندگی این محله انجام شد، ولی نه توسط سیاست های بالادستی، بلکه توسط مردم محلی منطقه!
برنامه های جامع شهری اهواز، محور اصلی خیابان لشگرآباد (انوشه) را بدون در نظر گرفتن زمینه های اجتماعی، مانند اکثر محورهای دیگر شهری، خیابانی محلی با تنوع کاربری تجاری و عموما مسکونی در نظر گرفته بود. حال آن که در سازمان فضایی محلی منطقه، خیابان انوشه به عنوان عنصری همپیوند، پتانسیل زیادی در جذب کاربری های فعال داشت. این کاربری های فعال نهایتا توسط مردم به تدریج ایجاد شد و هم اکنون این محور به عنوان یکی از جاذبه های گردشگری شهر اهواز محسوب می گردد. قرار گرفتن رستوران ها و سفره خانه در راستای این محور و نفوذ این کاربری ها به عرصه خیابان، اجبارا این خیابان را به سوی پیاده محوری سوق می دهد. در واقع این محور موفق نتیجه تجمیع تفکر جمعی مردم محلی بوده که جای خالی آن در مطالعات نهادهای تصمیم ساز مشهود است!
سیاست های سازمانی در سال های گذشته، نتوانست در حل مشکلات این منطقه اعم از امنیت محیطی، سرزندگی فضایی و حتی مشکلات معیشتی مردم اثرگذار باشد. اما همبستگی مردم محله در کنار توانایی بالا در همپیوندی و اتصال معبر انوشه توانست به ایجاد این محور پویا منجر شود و تنها پس از آن بود که مدیریت شهری در صدد بهسازی این محور گام برداشت. محوری که نقشی بسیار زیاد در کاهش جرائم و ارتقای سطح کیفی ساکنین منطقه داشته است. به گونه ای که هم اکنون خود مردم محلی نقش محوری در راستای حفظ امنیت محله ایفا می کنند.
باید توجه داشت که شناخت خصوصیت های ذاتی سازمان فضایی شهر امکانات بالقوه فراوانی را در اختیار طراحان و مدیران شهری قرار می دهد، اما تا مادامی که این توانایی های فضایی با فرهنگ و جریان زندگی محلی همراه نشوند، نتیجه ای جز از دست رفتن سرمایه های شهر حاصل نخواهد شد.
