اقدامات شهرداری تهران در زلزله اخیر نشان داد که نه راهبرد مشخصی وجود دارد و نه اقدامات عملیاتی حساب شده ای از سوی شهرداری با تخریب بافت صورت خواهد گرفت.
جداسازی عامل ناپایداری به عنوان اصلی‌ترین معیار از سایر معیارها، یک اقدام استراتژیک برای پیشبرد برنامه نوسازی است.
در برنامه نوسازی وظیفه ما اجرای برنامه نجات‌بخشی و حفظ جان انسانها است. شاید بتوان با یک روش تلفیقی هم تاریخ را حفظ کرد و هم تاب‌آوری و پایداری را بالا برد.
چندگانگی مدیریتی در نوسازی، ارزیابی را پیش شرط بهبود عملکرد عمومی قرار می‌دهد.
معیارهای اتخاذ شده برای بافت‌های فرسوده باید کل نهادهای شهری را مخاطب قرار دهد.
در نوسازی بافت فرسوده اگر مسئلۀ اولویت‌دار، نجات‌بخشی در برابر زلزله باشد، این سؤال مطرح است که چرا تنها سیاست «تخریب و نوسازی» از سوی دولت و مدیران شهری مورد حمایت قرار گرفته؛ در حالی که سیاست «مقاوم‌سازی» به عنوان سیاست موازی «تخریب و نوسازی» به ظاهر مغفول مانده است. مقاوم‌سازی سیاستی است که به واسطۀ آن می‌توان بخش قابل توجهی از بافت فرسوده را در برابر زلزله ایمن ساخت. این سیاست بدون بالارفتن جمعیت و افزایش تراکم در بافت و با صرف هزینۀ کمتر از سوی مالکان، بخشی از مسئلۀ ایمنی در برابر زلزله را پاسخگوست. ولی حمایت‌نشدن این
نشست «نسخه بازآفرینی شهری برای تهران» به منظور ارزیابی برنامۀ بازآفرینی شهری در بافت‌های فرسودۀ تهران با سخنرانی کاوه حاجی‌علی‌اکبری، رئیس سازمان نوسازی شهر تهران، مهران احمدپور دبیر کمیتۀ مردمی رسیدگی به مشکلات بافت فرسوده و سید‌امیر منصوری عضو هیأت علمی دانشگاه تهران، سه‌شنبه ۳۰ بهمن ۹۷، در گالری نظرگاه برگزار شد.
بازآفرینی با توجه به وابستگی‌هایش به زمینه‌های اجتماعی و اقتصادی جریانی سیال است و مسیر نهایی نوسازی باید در صحنۀ عمل و متناسب با زمینه پیدا شود.
نظرآنلاین کانال علمی، تحلیلی و انتقادی است که پژوهشکدۀ نظر در زمینۀ رویدادهای هنر، محیط، منظر، شهر، معماری، میراث و گردشگری راه اندازی کرده است.
شماره تماس: 66435985-021
تمامی حقوق این وب سایت برای پژوهشکده نظر محفوظ است.
