برچسب: نوسازی

اقدامات شهرداری تهران در زلزله اخیر نشان داد که نه راهبرد مشخصی وجود دارد و نه اقدامات عملیاتی حساب شده ای از سوی شهرداری با تخریب بافت صورت خواهد گرفت.

جداسازی عامل ناپایداری به عنوان اصلی‌ترین معیار از سایر معیارها، یک اقدام استراتژیک برای پیشبرد برنامه نوسازی است.

در برنامه نوسازی وظیفه ما اجرای برنامه نجات‌بخشی و حفظ جان انسانها است. شاید بتوان با یک روش تلفیقی هم تاریخ را حفظ کرد و هم تاب‌آوری و پایداری را بالا برد.

چندگانگی مدیریتی در نوسازی، ارزیابی را پیش شرط بهبود عملکرد عمومی قرار می‌دهد. معیارهای اتخاذ شده برای بافت‌های فرسوده باید کل نهادهای شهری را مخاطب قرار دهد.

در نوسازی بافت فرسوده اگر مسئلۀ اولویت‌دار، نجات‌بخشی در برابر زلزله باشد، این سؤال مطرح است که چرا تنها سیاست «تخریب و نوسازی» از سوی دولت و مدیران شهری مورد حمایت قرار گرفته؛ در حالی که سیاست «مقاوم‌سازی» به عنوان سیاست موازی «تخریب و نوسازی» به ظاهر مغفول مانده است. مقاوم‌سازی سیاستی است که به واسطۀ آن می‌توان بخش قابل توجهی از بافت فرسوده را در برابر زلزله ایمن ساخت. این سیاست بدون بالارفتن جمعیت و افزایش تراکم در بافت و با صرف هزینۀ کمتر از سوی مالکان، بخشی از مسئلۀ ایمنی در برابر زلزله را پاسخگوست. ولی حمایت‌نشدن این سیاست شاید در پی این پاسخ باشد که: مقاوم‌سازی سیاستی است که فرصت سرمایه‌گذاری را با سیستم پیمانکاری به همراه نداشته و همچنین ‌تعهد حمایتی‌ برای دولت ایجاد می‌کند، از این رو مورد قبول سیاست‌گذاران نخواهد بود. همچنین جدای از ایمن‌سازی بنا که بیشتر بر عهدۀ مالک و سرمایه‌گذار است، ایمنی بافت در برابر زلزله که بر عهدۀ دولت بوده و برای او تعهدآور است نیز جایی در تصمیمات اجرایی نوسازی ندارد. سیاستی که نیازمند اختصاص بیشتر بودجۀ شهرداری به بخش نوسازی و متعهدشدن دولت در حمایت از بافت فرسوده خواهد شد.

نشست «نسخه بازآفرینی شهری برای تهران» به منظور ارزیابی برنامۀ بازآفرینی شهری در بافت‌های فرسودۀ تهران با سخنرانی کاوه حاجی‌علی‌اکبری، رئیس سازمان نوسازی شهر تهران، مهران احمدپور دبیر کمیتۀ مردمی رسیدگی به مشکلات بافت فرسوده و سید‌امیر منصوری عضو هیأت علمی دانشگاه تهران، سه‌شنبه ۳۰ بهمن ۹۷، در گالری نظرگاه برگزار شد.

بازآفرینی با توجه به وابستگی‌هایش به زمینه‌های اجتماعی و اقتصادی جریانی سیال است و مسیر نهایی نوسازی باید در صحنۀ عمل و متناسب با زمینه پیدا شود.