روز چهارشنبه ۱۳ شهریور ۹۸، یک شهروند نابینای اصفهانی هنگام پیاده‌شدن از بی‌آرتی دچار سانحه شد و به علت شدت جراحات وارده در بیمارستان از دنیا رفت. علت وقوع این حادثه اشتباه رانندۀ وسیلۀ نقلیه ذکر شده است. هر چند خطاهای انسانی در بروز اتفاقاتی مانند این دخیل هستند اما این اصل را انکار نمی‌کنند که شهرهای ما نسبت به حضور افراد کم‌توان و یا ناتوان جسمی و معلولین کم‌توجه هستند و برای زندگی این افراد برنامه‌ریزی نشده‌اند. در همین باره نظرآنلاین با منصور شادکام، قائم‌مقام انجمن نابینایان ایران گفتگو کرده است:
نظرآنلاین: تا امروز چه اقداماتی برای رفاه حال نابینایان در شهر از جانب انجمن شما انجام شده است؟
منصور شادکام: دغدغه و درخواست اصلی ما مناسب‌سازی شهر برای نابینایان است. اما به این دلیل که مسئولین به درک کافی از این مسئله نرسیده‌اند، اقدامات کمی صورت گرفته وکسی مشکلی را حل نکرده است. برای مثال پیاده‌رو‌ها یا مبلمان شهری بدون توجه به نیاز نابینایان طراحی شده است. کمیته‌ای متشکل از وزارت کشور، شهرداری و بهزیستی مسئول و متولی اصلی این کار هستند که ما ماهی یک بار با این کمیته جلسه داریم و درخواست‌هایمان را مطرح می‌کنیم اما پاسخ درخوری نمی‌گیریم یا سرعت اقداماتی که انجام می‌شود بسیار پایین است و قابل توجه نیست.
نظرآنلاین: در رابطه با مرگ یک نابینا در ایستگاه اتوبوس که اخیراً اتفاق افتاد، چه اقدامی انجام داده‌اید؟
منصور شادکام: این اولین بار نیست که چنین اتفاقی رخ می‌دهد. در گذشته شاهد همین اتفاق در ایستگاه مترو بودیم یا در ورامین نابینایی در چاله سقوط کرد. اما مشخصاً دربارۀ این اتفاق انجمن نابینایان کارگروهی برای آسیب‌شناسی این مسئله تشکیل خواهد داد و به مجلس، وزیر و بهزیستی نامه خواهیم زد. تاکنون جواب درخواست‌های ما توجیه ناکافی بودن بودجه بوده و همان اقدامات اندکی که صورت گرفته، تابع استانداردها نیست.
مشکل اصلی این است که بودجه و امکانات موجود است اما فقدان مدیریت و برنامۀ هدفمند باعث می‌شود راه به جایی نبریم.
نظرآنلاین: آیا شما تابه‌حال سعی کرده‌اید با نظارت بر عملکرد نهادهای مسئول و عدم پاسخگویی آن‌ها مشکلات این جامعه را رسانه‌ای کنید؟
منصور شادکام: ما تلاش‌هایی کرده‌ایم اما معمولاً تنها چند روز به آن توجه می‌شود و دوباره فراموش می‌شود. 23 مهر روز نابیناست اما معلوم نیست چه اتفاقی رخ می‌دهد. از صدا و سیما انتقاد داریم زیرا وظیفۀ آن‌هاست که برای ارتقای سطح کیفی زندگی نابینایان در معابر و ساختمان‌های شهر فرهنگ‌سازی کنند. علاوه بر این مردم نیز باید طبق ضوابط و استانداردها کمک به نابینایان را وظیفۀ خود بدانند.
