طرح مسکن های کم متراژ، جزو معدود طرح‌های مدیریت شهری است که راه حل یکی از مشکلات اصلی شهر تهران خواهد بود. علی رغم اینکه این طرح مخالفان زیادی دارد که با نگاهی غیرواقع‌بینانه و در مقام مدعیان حفظ شأن مفهوم خانه به نقد آن می‌پردازند، راه تأمین مسکن خانواده‌های کوچک، قشر جوانان و طبقات کم‌درآمد را هموار می‌کند.
اما این طرح در فرایند اجرا یک مانع بزرگ دارد و آن قانون تأمین پارکینگ در ازای هر واحد مسکونی در طرح تفصیلی است. به عبارتی شهرداری به عنوان متولی تهیۀ طرح‌های شهری، با حفظ این قانون، بزرگترین مانع خود در تحقق خانه‌های کم‌متراژ است.
اما این سؤال مطرح می‌شود که در صورت عدم تأمین پارکینگ در ساختمان‌ها، خودروهای صاحبان این واحدها کجا پارک خواهند شد؟ نقش شهرداری در برداشتن موانع از پیش روی این طرح، ایجاد پارکینگ‌های بزرگ در مناطق و محلات مختلف است.
همانطور که مسئولیت اجرای بندها و قوانین در طرح‌های توسعه‌ای شهر، با این نهاد است، شهرداری باید متولی کنترل پارک حاشیه‌ای خودروها در شهر باشد و با تهیۀ پارکینگ، پارک حاشیه‌ای خودروها را حذف کند، ترافیک معابر را به واسطۀ افزایش عرض ناشی از عدم پارک خودرو کاهش دهد و با سخت‌تر کردن دسترسی با وسیلۀ شخصی به مقصد، استفاده از حمل و نقل عمومی را بالا ببرد.
با ابقای قانون تهیۀ پارکینگ به ازای هر واحد مسکونی، سازندگان مسکن به سمت ساخت مسکن بالای ۸۰ متر سوق داده می‌شوند و شهرداری با وضع برخی قوانین شهری دست‌وپاگیر، اصلی‌ترین مشوق سازندگان مسکن به خانه‌هایی با متراژ متوسط و بزرگ است.
