محمدرضا رضایی کچویی، رئیس کمیسیون عمران مجلس یکی از دلایل استفاده از بافت فرسوده در شهر تهران برای تأمین مسکن را نبود اراضی کافی برای اجرای طرح‌های تولید مسکن ذکر کرده است: «با وجود تأکید وزارت راه، دستگاه‌های دولتی نسبت به ارائه اراضی اقدام نمی‌کنند و این مسئله موجب شد که وزارت راه برای اجرای طرح‌های مسکن‌سازی با مشکل مواجه شود».
به این معنی که تهران توان بالقوه انبوه‌سازی در داخل شهر را دارد و این توان در اختیار نهادهای دولتی است، آنچه موجود نیست، توان دولت برای به حرکت درآوردن نیروهای بالقوه است و این عزم در دولت وجود ندارد که با مدیریت دارایی‌هایی نهادهای زیردست، به تأمین زمین برای تولید مسکن اقدام کند.
این استدلال که چون سایر نهادهای دولتی زمین ارائه نکردند، دولت سراغ بافت فرسوده رفت، می‌تواند به‌زودی درباره اراضی بافت فرسوده هم تکرار شود که چون مسائل بافت فرسوده متعدد است و مسائل قضایی و آسیب‌های اجتماعی و فرهنگی در آن وجود دارد، مردم همکاری لازم را ندارند.

فقط یکسال و نیم تا پایان این دولت زمان باقی مانده، طرح ملی مسکن در مرحلۀ ثبت نام اولیه است و از سرانجام تسهیلات مسکن امید و ۴۰۰هزار واحد آن خبری نیست، دامنۀ عمل در انبوه‌سازی دولت به پایتخت محدود شده و در این زمان هنوز امیدوار است که طرحی برای رفع مشکلات مسکن ارائه دهد.
حقیقت آنکه دولت در پی نادیده گرفتن موضوع مسکن و با توجه به توانایی اقشار متوسط و بالا برای تأمین این نیاز، حاصل این انکار، نادیده‌گرفتن اقشار کم‌درآمد است. بهتر این است که دولت اعلام کند سیاستی در بخش مسکن ندارد و اگر تصمیمی بگیرد در صورتی که همۀ ارگان‌ها به صورت خودش‌جوش منابع خود را با آن به اشتراک بگذارند، وارد عمل خواهد شد.