تهران، شهری برای همه، شعار انتخاباتی پیروز حناچی، شهردار فعلی تهران است. شعاری که در بوق و کرنا در بیلبوردهای بزرگ تبلیغاتی در سطح شهر دیده می شود. حالا بعد از گذشت قریب به دوسال از سیستم جدید اجرایی مدیریت شهری تهران، سوال این است که چه اقدامی برای محقق شدن این شعار در حال اجرا است؟

آیا به راستی تهران شهری برای همه است؟ شهری برای همه چه ویژگی هایی دارد و چگونه محقق می شود؟ شعار شهری برای همه به «حق مردم بر شهر» اشاره دارد؛ از کوچکترین حقوق انسانی که به امکان تعامل همه اقشار از معلول، کودک و پیر با شهر و جزییات اجرایی شهری می پردازد تا تعریف کردن پروژه هایی در مقیاس میدان های شهری، پارک ها و اقداماتی در سطح برنامه ریزی شهری و مداخله در طرح جامع.

حالا سوال این است که اگر شهردار می خواهد این شعار را محقق کند مهمترین مسائل روبه رو چیست؟ فقر و اختلاف طبقاتی؟ بافت فرسوده و زلزله تهران؟ خودرومحوری شهر تهران؟ آلودگی هوا؟ معلولین؟

طی نظرسنجی که در شهریورماه ۹۶ انجام شد، شهروندان تهرانی آلودگی هوا و ترافیک را به عنوان اصلی ترین مشکلات شهر تهران نام بردند؛ از سویی یکی از حادترین مسائل شهر تهران از دید کارشناسی، بافت فرسوده و زلزله احتمالی پیش رو است؛ باتوجه به کند بودن روند نوسازی بافت فرسوده و نبود تسهیلات کافی برای مشارکت مردم در این طرح، در صورت وقوع زلزله بیش از دومیلیون ایرانی جان خود را از دست می دهند و نیمی از ساختمان های تهران تخریب می شود. این در حالی است که برنامه های شهرداری تهران به ارائه پروانه ساخت رایگان و پرداخت ۹ درصد از سود وام نوسازی به شرط تجمیع ۱۰ پلاک مسکونی، محدود شده است.

از سویی برای مسئله آلودگی هوا، صحبت های شهردار به افزایش حمل و نقل عمومی با احداث ایستگاه های مترو و تعدد اتوبوس‌ ها در ناوگان اتوسرانی، معطوف شده است؛

در مقابل این مسائل، مهمترین اقدامات و پروژه های انجام شده شهرداری، زیباسازی میدان های رازی و قزوین به سبک میدان حسن آباد، پهنه فرهنگی رودکی، معامله پادگان صفرشش، پروژه چهارباغ مصلی، جمع آوری دستفروشان چهارراه ولیعصر (عج)، و پروژه هایی از این دست که ارتباطی با اصلی ترین مسائل شهر ندارد و به نظر نمی رسد کمکی به تبدیل تهران به شهری برای همه کرده باشد.

از همه اینها بدتر اقدامات سازمان نوسازی است که به جای نجات جان ساکنان در خطر مرگ به بزک شهر مشغول شده است و انرژی خود را صرف پروژه های تبلیغاتی چون پاتوق های محله ای، مرمت برج طغرل در منطقه ای که به شدت نیازمند نوسازی است، یا برگزاری مسابقات غیرضروری از قبیل پیاده راه دره مجاور امامزاده عینعلی کرده است.

مسلم است که تهران امروز شهری برای همه نیست ولی بدوا حدود اختیارات شهردار اجازه مداخله برای تحقق این شعار را به صورت کامل نمی دهد و اساسا این شعار، یک شعار واقعی و عملکردی در سطح شهرداری محسوب نمی شود و جنبه پروپاگاندای مدیریت شهری در جلب رضایت عموم دارد.