به تازگی شهردار منطقه ۱ تهران اعلام کرده است که ۶۸ پروژه در دست اجرا دارد. پروژه هایی که در میان آنها فقط جای جمع آوری زباله ها و تمیز کردن خیابان ها خالی است. این علاقه مدیریت شهری به اعداد و ارقام پرطمطراق از کجا آمده است؟

آمار، نقش مهمی در مدیریت شهری تهران و سرنوشت این شهر دارد. تعداد پروژه های در دست اجرا، تعداد پروژه های افتتاح شده، مساحت پروژه ها، سرانه ها، مدت زمان اجرای پروژه و آماری از این دست از افتخارات مدیران شهری تهران است.

نگاه کمی گرایانه غیرکارشناسی، آسیب های جدی به زیرساخت ها و خدمات شهری وارد می کند. در حالی که اعلام سرانه فضای سبز و بالا رفتن این عدد الزاما ارتباطی به بهبود وضعیت فضای سبز شهر تهران به ویژه در محله های شهر ندارد، با نمایشی پوپولیستی به آمار افتخار آمیز شهرداری تبدیل می شود. نمونه هایی از این دست بسیار است.

تقویت این رویکرد در مجموعه مدیریت شهری تهران در وهله اول تعریف پروژه ها را از روندی منطقی و تحلیلی متناسب با نیازهای روز جامعه، مردم و محله خارج می کند و در مرحله بعدی منجر به خلل در روند صحیح، قانونی و کارشناسانه پروسه طراحی و اجرای پروژه خواهد شد.

مدیران رده میانی، همچون مدیریت سازمان ‌های زیرمجموعه شهرداری تهران، برای اثبات توانایی و کارآمدی خود به مدیران بالادست و شهردار، با رویکردهای رضاخانی و با شیوه های قدیمی، با تمرکز بر کمیت و بی ‌توجه به کیفیت برای تعریف و اتمام تعداد بیشتر پروژه و تولید آمار و ارقام دهان پرکن و مقامات پسند در تلاش هستند.

نتیجه این کانسپت و مطلوبیت آمار نهایی برای مدیران رده های بالایی و شهردار، آگاهانه یا ناآگاهانه به روندی ختم می شود که امکان قانونی طی کردن مراحل تعریف پروژه، طراحی، برگزاری مناقصه، انتخاب پیمانکار، اجرا و اتمام کار را سلب و زمینه فساد در سطوح مختلف را ایجاد می کند.