وجود شبکه حمل و نقل ریلی درون شهری یکی از ابزارهای بسیار مهم کشورها جهت قرار گرفتن در خیز اقتصادی و بالطبع توسعه اقتصادی می باشد. از حدود سه دهه قبل شهرسازان و برنامه ریزان شهری نوگرا در رابطه با «توسعه هوشمند» شهر تاکید اساسی بر تلفیق کاربری زمین با سیستم های حمل و نقل برای به حداقل رساندن تقاضای سفر داشته اند که خود به معنی تمرکزسازی در اطراف ایستگاه های مترو یا قطار شهری می باشد. این تاثیر به ویژه در محدوده پیرامون ایستگاه ها محسوس بوده و با گذشت زمان، هر ایستگاه جاذبه ای را ایجاد می کند که در حول خود ترکیبی از کاربری ها و تراکم ها را متناسب با موقع و موضع خود در شهر و منطقه شهری ایجاد می کند.
مجاورت و نزدیکی با ایستگاه ها موجب بهبود وضعیت دسترسی مناطق مسکونی و تجاری و خدماتی شهر به یکدیگر می گردد که مزایایی از قبیل صرفه جوئی در وقت وهزینه ها را در بر دارد. تاثیر این مزایا و مزیت های دیگر در افزایش ارزش املاک مجاور ایستگاه ها نمایان می شود و می توان با بهره برداری از این افزایش ارزش بخشی از هزینه های احداث و نگهداری سیستم های حمل و نقل ریلی را تامین نمود.

برنامه ریزی فضای ایستگاه های ترانزیت
کاربران اصلی مجتمع های ایستگاهی عابرین پیاده می‌باشند. تمام مسافرت های درون شهری نیز دارای عنصر پیاده روی در ابتدا و انتها می‌باشند. بنابراین برنامه ریزی فضا برای مجتمع های ایستگاهی در اطراف ایستگاه های خطوط ریلی سبک باید بگونه‌ای باشد تا عابرین پیاده بتوانند از آنها استفاده نماید یعنی حداکثر فاصله تا ایستگاه می‌بایست یک پیاده روی ۵ تا ۱۰ دقیقه ای و یا یک فاصله ۶۰۰ متری باشد.

ترکیب کاربری زمین
فضای در نظر گرفته شده برای ایستگاه می‌بایست اجازه ترکیب مکان های مسکونی، ادارات و مراکز کاری، مراکز خرید و مراکز خدماتی را فراهم آورد. ترکیب کاربری زمین می‌تواند بصورت افقی و عمودی باشد بدین معنی که کاربری های مختلف می‌توانند در یک ساختمان چند طبقه قرار گیرند و یا اینکه در ساختمان های مجاور یکدیگر پخش گردند. اهمیت این موضوع از آن بابت است که در حوزه یک ایستگاه از طریق پیاده روی می‌توان نیازهای مختلف را پوشش داد.

اهداف احداث مجتمع های ایستگاهی 
این طرح شامل برنامه‌ریزی نواحی اطراف ایستگاه، براساس سیاست‌ها و روش‌های دستیابی به اهداف کلیدی زیر می‌باشد:
• استفاده بهینه از زمین اطراف ایستگاه
استفاده بهینه از زمین اطراف ایستگاه حمل و نقل موجب پشتیبانی از مسافرین استفاده کننده از حمل و نقل عمومی‌می‌شود و محلی را برای فعالیت های با استفاده مختلف جهت افراد و جامعه محلی و نیز شبکه حمل و نقل سطح شهر فراهم می‌آورد. این امر موجب می‌شود کاربری‌های زمین برای بخش خدمات، اشتغال و ساخت و ساز در سطح شهر به شکل مناسبی توزیع و استقرار یابد.
• افزایش تراکم در حوالی ایستگاه
افزایش تراکم در حوالی ایستگاه‌ها، با افزایش تعداد مسافرین موجب افزایش کارائی ایستگاه‌ها شده و خدمات حمل و نقل سریع را پشتیبانی می‌نماید.
• طراحی با محوریت عابر پیاده
مجتمع های ایستگاهی به منظور پشتیبانی فضای ایستگاه های قابل پیاده‌روی و جهت ایجاد انگیزه برای استفاده از حمل و نقل عمومی‌ارتباط عابرین پیاده را بطور مناسب، راحت، مستقیم و ایمن برقرار می‌نماید.

به لحاظ وجود امکانات وسیع در محدوده مجتمع های ایستگاهی ، هر فضای ایستگاهی می‌تواند بعنوان یک محیط جذاب منحصر بفردی برای عابرین پیاده تبدیل گردد و پتانسیل درآمدزایی مناسبی ایجاد نماید.

طراحی‌ها و معماری‌ها در محدوده مجتمع های ایستگاهی به گونه‌ای برنامه‌ریزی می‌شوند که سیستم حمل و نقل مانند اتوبوس، وسایل نقلیه شخصی و پارکینگ‌ها مانع و آلودگی برای عابرین پیاده فراهم نکند و این محدوده راحتی و جذابیت خود را برای عابرین پیاده حفظ نماید.

• برنامه ریزی در جوامع محلی
توسعه شهری حمل و نقل محور باید فوایدی را برای ساکنین محلی فراهم آورد. این فواید می‌تواند شامل افزایش کاربری‌ها و خدمات مناسب، تنوع ساخت و ساز، افزایش گزینه‌های حمل و نقل و خدمات و سازگاری محیط پیاده‌روی باشد.