در مطالعات ساختار فضایی تهران، برتو به نقش مراکز در تحلیل ساختار و کنش میان اجزای آن پرداخته، اما این گزارش بر اساس اصول شهرسازی عملکردگرای مدرن تنظیم شده است.

تلقی امروز از مرکز شهر، یکی از مناطق تاریخی تهران است که خیابانها و میادین زیادی را پوشش می ‌دهد. اما این مناطق برای مرکز بودن، بسیار کلان و ناهمگن هستند.

حاصل نگاه کالبدی، تولید شهرهای چند مرکزی است که مراکز شهری در آنها نقش هدایتگر مناطق عملکردی کوچک را دارد و با وجود مراکز متعدد با معضل بی هویتی روبرو هستند.

نتیجه برخوردهای حذفی با نهادهای اجتماعی وابسته به تهران، به بی‌ هویتی بیشتر شهر و زایش نهادهای حاشیه ‌ای نوین در مناطق دیگر این کلانشهر می ‌انجامد.

در شهرهای دیجیتالی، مکانهای عمومی در شهرها تقلیل یافته و در آینده شاهد از میان برداشته شدن مرز مفهومی برای تعیین هویت مستقل شهرها خواهیم بود.

ایده محله محوری در شهر، باید مفهوم محله را به عنوان اندامی اجتماعی و منشاء پویایی و شبکه های متعدد جامعه پذیری در شهر، بررسی کند.

اثرات برنامه ‌های توسعه شهری در ایران را می‌توان تابع رویکرد مدرنیستی مهندسان و انحصار طرح ‌های شهری زیر نظر دولت به عنوان نهاد تصمیم ‌گیر و مجری دانست.