در ماه‌های اخیر از محلۀ ده‌ونک تهران خبر می‌رسد که در تقابل نابرابر دانشگاه الزهرا با عده‌ای از شهروندان مستضعف و فرتوت تهرانی، این دانشگاه حکم تخلیه و تخریب آلونک‌های آن مردم را گرفته است. این حکم که با انتخاب گزینشی دستورات واگذارندگان زمین دانشگاه الزهرا و نادیده‌گرفتن نامه‌های متعدد مسؤولین وقت کشور، اعم از شاه و تمام وزرای بعد از انقلاب محقق شده است چنان صحنه‌های دردناک و تراژیکی را از تقابل لودرها با سرپناه مستضعفین رقم زده است که دل هر دردمندی را به درد آورده است. هم‌زمان، واکنش‌های شهروندان تهرانی در دفاع از این مستضعفین، به مدد فضای مجازی، به تجمعاتی منتهی شده که میعادگاهش حسینیۀ محلۀ ده‌ونک است. هر چند با رأی مستقیم همین مردم، جماعتی با عنوان نماینده در ساختمان‌های عریض و طویل مجلس و شورای شهر، با خدم و حشم و حقوق و مزایا نشسته‌اند، اما این حسینیۀ خودگردان محله است که مرکز تظلم‌خواهی مردم محل گردیده است. این روزها حسینیۀ ده‌ونک بدون نیاز به هماهنگی‌ها و کاغذبازی‌های جاری کشور، درهایش به روی مردم آسیب‌دیده باز است و یک روحانی بی‌محابا به سیستم‌های خودساخته‌ای که مردم آن محله را ندید انگاشته است اعتراض کرده است و سپر بلای مردمی شده که از او استمداد