پایگاه تحلیلی - خبری نظرآنلاین
رسانه راهبردی - انتقادی پژوهشکده نظر
به عنوان یک حکم کلی می‌گویم که اصالت در برنامه‌ریزی و طراحی نما با مالک است، مگر آنکه در نقاط خاصی از شهر باشد که به لحاظ عمومی و خاطره جمعی شرایط ویژه‌ای دارد. به گزارش نظرآنلاین، اعتراض به نمای یک ساختمان قدیمی در خیابان طالقانی که به رنگ صورتی درآمده بود، به سوژه بحث در فضای مجازی تبدیل شد. سیدامیر منصوری در گفت و گو با روزنامه شرق، در
به عنوان یک حکم کلی می‌گویم که اصالت در برنامه‌ریزی و طراحی نما با مالک است، مگر آنکه در نقاط خاصی از شهر باشد که به لحاظ عمومی و خاطره جمعی شرایط ویژه‌ای دارد. به گزارش نظرآنلاین، اعتراض به نمای یک ساختمان قدیمی در خیابان طالقانی که به رنگ صورتی درآمده بود، به سوژه بحث در فضای مجازی تبدیل شد. سیدامیر منصوری در گفت و گو با روزنامه شرق، در این رابطه گفت: مسئله نما، یک مسئله سهل و ممتنع است. در کشور ما دو نگاه اصلی درباره نما و کنترل نما وجود دارد. یک گروه کسانی هستند که معتقدند نما حق صاحب ملک است و اوست که با اصل تسلیط و تمسک به حدیث نبوی «الناس مسلطون علی اموالهم»، حق دارد درباره نمای ملکش تصمیم بگیرد. قاعده دیگری هم هست که عده زیادی هم به آن معتقدند و می‌گویند نما از نظر تأثیری که در بخش عمومی شهر دارد و به‌عنوان یکی از ویژگی‌های منظر شهری و ویژگی‌های عمومی شهر نقش‌آفرینی می‌کند، در حوزه حقوق عمومی است و متولی شهر، شهرداری یا وزارت مسکن موظف است درباره طراحی نما تصمیم بگیرد. او ادامه می‌دهد: چیزی که من می‌توانم اضافه کنم، این است که هر دو این دیدگاه‌ها در نقاط
نشست « نمای ساختمان، زیبایی با سلیقۀ مردم با مدیران؟» با هدف نقد رویکرد مدیریت شهری در لایحۀ نمای ساختمان‌های ایران با سخنرانی محمد سالاری رئیس کمیسیون شهرسازی و معماری شورای شهر تهران، عبدالرضا گلپایگانی معاون شهرسازی و معماری شهرداری تهران و سیدامیر منصوری، عضو هیئت علمی دانشگاه تهران، ۲۳ بهمن ۱۳۹۷ در گالری نظرگاه برگزار شد.
با توجه به عبور بزرگراه شهید همدانی از جنوب دریاچۀ چیتگر، ، نحوۀ اتصال دریاچه شهدای خلیج فارس و بوستان چیتگر، به یکی از چالش‌های سیاست‌گزاران شهری بدل شده است. در اسفندماه سال ۱۳۹۶با تصمیم معاونت فنی و عمرانی شهرداری، این موضوع به صورت محدود به مسابقه گذاشته شد. اگرچه در عنوان مسابقه از مفهوم «اتصال» صحبت شده است و موضوع طراحی عبور از عنصر مصنوع بزرگراه و اتصال دو عنصر طبیعی به یکدیگر است اما بررسی آثار ارائه‌شده توسط گروه‌های طراحی بیش از آنکه بیانگر «اتصال» این دو عنصر طبیعی باشد، به شکل‌گیری فضایی مفصل‌گونه برای «انفصال» دو عنصر اشاره دارد.
باید کاملاً تبیین کرد که هدف از این اتصال چیست؟ اگر بپذیریم هدف از ایجاد این دریاچه و پیشنهاد چنین طرحی بازنمایی «طبیعت» در مقابل زندگی شهری «مصنوع» است، چگونه می‌توان از طریق عنصری «مصنوع» دو عنصر «طبیعی» را به یکدیگر متصل نمود و در نهایت انتظار داشت که کلیت به عنوان «طبیعت» ادراک گردد؟ تکرار نگرش‌های فوق‌الذکر در غالب آثار ارائه‌شده و همچنین بررسی پنج اثر برگزیده نشان از وجود این رویکرد در نگرش تصمیم‌گیرندگان در این مسابقه دارد. برگزاری جلسۀ توجیهی کارفرما در کنار آثار منتخب نیز مبین تأیید این رویکردها از سوی کارفرما است.
نشست «مرگ یا زندگی پیاده در قلب تاریخی تهران» به منظور نقد رویکرد مدیریت شهری در پیاده‌راه‌سازی با سخنرانی ابوالفتح شادمهری، مدیر بافت و بناهای تاریخی شهر تهران، ترانه یلدا، معمار و شهرساز ومحمد آتشین‌بار، عضو هیئت علمی پژوهشکدۀ نظر در گالری نظرگاه برگزار شد.
دولت‌ها و حکومت‌ها ذاتاً به دنبال حفظ و بقای خود هستند و ممکن است در برخورد با اعتراضات مردمی دست به اقداماتی خشن بزنند و بعدهاا نتوانند پاسخگوی جامعۀ مدنی و جهانی باشند. لذا جهت رعایت شکلی انسانی مسائل و وجاهت خود ترجیح می‌دهند خشم و اعتراضات مردم به نحوی کنترل و تخلیه شود. پیشنهاد اختصاص فضایی برای اعتراض مردم هر از چندگاهی از سوی مسئولین مطرح می‌شود و مکان‌هایی هم برای این امر معرفی می‌شوند . از سوی دیگر این مسأله، از نگاه مردم می‌تواند به منزله به رسمیت شناخته‌شدن و شنیده‌شدن اعتراضشان و یک قدم رو به جلو باشد. به نظر بسیاری از متخصصین امور شهری، در حال حاضر مرکز شهر تهران میدان انقلاب تا چهارراه ولی‌عصر است. مرکز شهر یعنی قلب تپندۀ شهر و جایی که صداها در آن بهتر شنیده می‌شوند. اما چرا جای این مکان در مکان‌های معرفی‌شده خالی است. اما به این بهانه که تجمعات در مرکز شهر موجب اختلال در ترافیک و فعالیت‌های کسبه می‌شود نمی‌توان این پتانسیل را نادیده گرفت. آیا فقط تخلیۀ هیجانات و اعتراضات مهم است؟ نظر نمایندگان مردم در شورای شهر چیست و آیا دولت حق دارد به جای مردم محل اعتراضشان را تعیین کند؟
ردپای پاسخ این پرسش که چرا مطالبه برای ساخت مجسمه‌های مشاهیر کمرنگ‌تر شده و مانند گذشته کیفیت ندارد را شاید بتوان با مرور تاریخچۀ ساخت این‌گونه مجسمه‌ها پیگیری کرد. اگر ساخت مجسمه‌های مشاهیر را به دو مقطع زمانی پیش از انقلاب اسلامی و پس از آن تقسیم کنیم به نظر می‌رسد یکی از دلایل کیفیت مجسمه‌های پیش از انقلاب نقش انجمن آثار ملی به عنوان متولی اصلی مجسمه‌های مشاهیر باشد که علاوه بر دغدغۀ سفارش و نصب آثار در فضای شهری، بر آفرینش چهرة افراد براساس مطالعات و منابع تاریخی اصرار می‌ورزید. در مقابل در دهۀ۷۰ که سرآغاز مجدد ساخت مجسمه‌های مشاهیر بوده نقش انجمن آثار ملی که در این دوران به انجمن مفاخر ملی تغییر نام داده نادیده گرفته می‌شود و صرفاً شهرداری و سازمان زیباسازی شهر تهران به عنوان متولیان آثار مطرح می‌شوند.
نظرآنلاین کانال علمی، تحلیلی و انتقادی است که پژوهشکدۀ نظر در زمینۀ رویدادهای هنر، محیط، منظر، شهر، معماری، میراث و گردشگری راه اندازی کرده است.
شماره تماس: 66435985-021
تمامی حقوق این وب سایت برای پژوهشکده نظر محفوظ است.
