درختان با تنوع ساختاری و ویژگی های اکولوژیکی از مهم ترین عناصر در ساختار فضای باز شهری محسوب می شوند و نقش غیر قابل انکاری را در روح و جسم انسان بازی می کنند.

امروزه، طراحی فضای سبز در ایران با مشکلات بنیادی مواجه است و اساساً طرح کاشت به اولویت آخر در طراحی تبدیل شده است.

به جای ممنوعیت کاشت چمن به صورت یک حکم قطعی، شورای شهر با پیشنهاد لزوم استفاده از نظام سایه محوری میتواند گامی درست در جهت کاهش مصرف آب در فضاهای سبز شهری بردارد.

سایه در منظر شهری گذشته با ساباط و کوچه های تنگ و دیوارهای بلند ایجاد شده و در منظر طبیعی باغها توسط درختان بلند قامت همیشه سبز و خزان پذیر تامین می شد.

با یک نگاه کل نگر که بتوان سه حوزه زیبایی شناسی، عملکرد و مسایل اکولوژی و بومی گرایی را در کنار یکدیگر بکار برد می توان اثرگذاری مطلوبی بر مخاطب داشت.

تا زمانی که به توده های گیاهی به صورت امری کلی نگریسته نشود، نمی توان دیدگاه های کلیشه ای نسبت به طرح کاشت گیاهان در فضاهای سبز شهری را تغییر داد.

مسئولین با علم به شناخت مساله سیلاب و توسعه بی رویه فضاهای مسکونی در حریم رودخانه همچنان دستور به ساخت و ساز در اطراف رودخانه می دهند.

با گسترش مناطق شهری، تعادل هیدرولوژیکی و آبراهه های طبیعی بهم می ریزند و شکل طبیعی منطقه بهم خورده و این امر منجر به لطمه دیدن ساختارهای اکولوژیک می شود.