احیای سکونت نیز در گروی تغییر نگاه نهاد های اثر گذارو تصمیم گیر در بافت حریم رضوی در یک سمت و احیای علقه شهروندان نسبت به بافت پیرامون در سمت دیگر است. 

مدیریت شهری با عدم درک صحیح از پاویون، صرفاً عناصری در نقاط مختلف شهر به نمایش می گذارد که نه کارکرد مشخصی دارد و نه یک عنصر خاطره انگیز هستند.

مدیریت سلبی و ایجابی موجب بهبود عملکرد رفتار مردم در یک فضای شهری نمیشوند و نمیتوان با یک دستور، رفتارهای ارگانیک شهروندان در یک فضای شهری را قبضه کرد.

پیاده مداری، به مضمونی اساسی در توسعه شهرها تبدیل شده است. فقدان سیاست یکپارچه از پیش تعریف‌شده بلندمدت در جهت پیشبرد پیاده مداری ز مشکلات مدیریت شهری است

پیوستهای زیست‌محیطی در پروژه‌های عمرانی با ایجاد تعاریف فی‌البداهه به محلی برای توجیه‌های کارشناسی نشده و دست‌آویزی در جهت پیشبرد اهداف اجرایی تبدیل میشود.

برنامه‌ریزی جداگانه و دوقطبی در مشهد موجب شده که ارتباط زائر با مجاور روز به روز کمتر شود و با حذف همبستگی اجتماعی، رابطه آنها به سمت رابطه صرف اقتصادی هدایت شود.