هنر

مجسمه میدان حر تهران در سال 1314 در فضای میدان نصب شده است. پایه اصلی مجسمه میانه میدان و مجسمه شیرهای حریم میدان از آن تاریخ تا امروز دستخوش تغییراتی بوده است.

المان های مفهومی شهر، ایستگاهی است که گردشگری خلاق و گردشگری آهسته را به هم می ‏رساند. جایی که پرسه زنی با یادگیری و معنا بخشی با هم آمیخته می‏ شود.

محافل دانشگاهی به جای اصرار بر انجام تحقیقات هنری بر پایه مبانی نظری بیگانه بر خوانش تحلیلی موضوعات بومی براساس مشاهده و تدقیق در آنها تاکید بورزند.

بهتر است شهر ابهر با بهره‌ مندی از سبقه تاریخی، مقلد صرف میدان حر تهران نباشد و ضمن بهره‌ گیری از پتانسیل‌ هنری خود به هویت ‌سازی نیز بیندیشد.

اساسی ترین غقلتی که با غلبۀ تفسیر در مواجهۀ هنر اتفاق می ‌افتد، ماهیت مدیوم هنری و خصوصاً حسانیت آن است.

شهر به عنوان متولی اصلی مجسمه ‌های شهری حق برخورداری از آثار با اصالت را دارد و شهر نباید تبدیل به گالری نمایش محصولات مولاژ  شود.

دست دادن به عنوان آئین ایرانی هزاره‌ ها توانست در پیچ و خم تاریخ پویا بماند اما  گویا دیو کرونا از این رسم آریایی به مراتب قوی‌تر بود.

براساس تاریخ مجسمه در فضای میادین تهران به نظر می ‌رسد، غالب مجسمه‌های شهری در میان رویکردهای جوامع صنعتی و مدرن در نوسان است

مجسمه شهری مقوله ای پیچیده است که از عناصر متعددی اثر می گیرد و بایستی به تمام موارد نگاه جامعی داشت.

کیفیت ظرف خیال هنرمند در دریافت این صور مثالی اثر دارد و در ضمن دریافت این صور در اختیار و کنترل هنرمند نیست. نوعی شهود و الهام است.