
در آخرین گزارش استنادی پایگاه Web of Science ضریب تأثیر (IF) مجلات بین المللی پژوهشکده نظر ارتقا پیدا کرد.
رویکرد به نما و سیمای شهری در تهران مانند رویکرد مدرنیستی دوران پهلوی اول، بنا محور است و دخالت در حد خیابانهای معین رضاخانی به تمام معابر تسری یافته است.
در طی دهههای اخیر؛ بنادر مسیر توسعه خود را از شهر همجوار جدا کرده و مدیریت شهری نیز در برنامهریزی شهری نقش و کارکرد بندر را کمرنگ یا نادیده گرفتهاند.
تشابه اصطلاح «فاصله اجتماعی» از نگاه اپیدمیولوژیستها با مفهوم واقعی آن در نگاه تخصصهایی چون جامعهشناسان، شهرسازان و منظریها،.. مولد مفهومی متضاد است.
باید ضابطه “هر میدان، یک مجسمه” را تغییر داده و با آوردن مجسمه به حاشیه میادین که کارکردی جز فلکه ندارند، بر مسئله نصب مجسمه در فضای غیرمتمرکز فائق آییم.
مبنای طرح جامع اول تهران، تمرکززدایی از مرکز شهر و آزادسازی آن از تراکم و ترافیک بود. طبق طرح، تهران به صورت خطی و با نُه مرکز جدید در شهر برنامهریزی شد.
حسرتِ شکوه پیش از اسلام در منظر شهرهای ایران قرن 14 دیده می شود. تعداد بیشماری برداشت از پیشینه باستانی نشانِه تلاش برای «احیای ذات خالص ایرانی» است.
در آخرین گزارش استنادی پایگاه Web of Science ضریب تأثیر (IF) مجلات بین المللی پژوهشکده نظر ارتقا پیدا کرد.
ادعای امکان مطلوبیت بی ریختی به شکلی گسترده را شاید بتوان مقارن با ظهور پست مدرنیسم و در پی آن مکتب فکری واسازی (Deconstruction)، دانست.
برای بازگرداندن قنات به شبکه زیرساخت آبی شهر تهران در عین حفظ ارزشهای ذهنی آن نیازمند نگاهی کل نگر نسبت به این میراث ارزشمند فرهنگی هستیم.
تقلید از الگوهای اروپایی، غافل شدن از جغرافیا و اجتماع و عدم مطالعات موجب عدم موفقیت پروژه هایی مانند میدان هفتتیر در گذر زمان می شود.
به نظر میرسد خیابان شهریار نتواند به یک فضای جمعی برای اکثریت شهروندان تهرانی تبدیل شود و مختص اقلیتی باقی می ماند.
آنچه فراتر از سیاه پوشی تقویمی در برنامه های شهرداری لازم است، پرورش نگاهِ اینجا و اکنونی به عاشورای حسینی و محرم است.