فضاهای مترو در اقصی نقاط دنیا نمونه‌ای از بازنمود فرهنگ جامعه به حساب می‌آیند. اشکال متفاوت فرهنگی و هنری نمایی از فرهنگ شهری توسط اشیا و مکان‌ها عرضه کرده و میراثی زنده و زیسته را تشکیل می‌دهند. مدیران فرهنگی به این مکان‌ها معنی داده و ارزش‌های شهر را منعکس می‌کنند: ارزش‌های هنری، معماری و حسی فضا و یا ارزش‌گذاری بر آثار هنری، عکاسی، صنعتی، کتابخوانی،… در این برهه، نکته‌ای که در متروی تهران قابل بحث است، فضای داخلی و کمبود امکانات آن است. به نظر می‌رسد که انسجام فضا و واگن‌های قطار رکن اصلی دکوراتورها در ساخت فضای متروی تهران بوده است، تا جایی که راهروها توسط روند همانندسازی به واگن‌ها شباهت پیدا کرده‌اند: خطوط موازی هرچند تشابه رنگی ندارند، اما تداوم بصری ترن‌ها و میله‌ها هستند. مبحثی که جای تأمل دارد این است که چه چیزهایی به شکل ملموس و ناملموس برای مردم قابل درک هستند. هویت‌سازی این ایستگاه‌ها مسئله‌ای است که کمتر به آن توجه شده است. به عنوان مثال، طراحی داخلی ایستگاه مصلی با مکان انسجام دارد و یا آثار هنری دیوارکوب متروی انقلاب اخیراً تخریب و با «میدان انقلاب» هماهنگی بیشتری یافته‌اند. سیطرۀ قدرت و اهمیت یکی از مهم‌ترین و قدیمی‌ترین دانشگاه‌های ایران نیز نتوانسته است

انتخابات شورایاری تهران با چه هدفی انجام می‌شود؟ عملکرد ۲۰ سالۀ آن تا چه حد موفق بوده است؟ آیا برنامۀ کوتاه‌مدت و بلند‌مدت محلات تهران براساس پتانسیل هرکدام تدوین شده است؟ آیا قرار است با حضور شورایارها سازندگی اتفاق بیفتد یا تنها به مادۀ ۷ قانون اساسی عمل شده باشد؟ سیاست تمرکززدایی و استفاده از مشارکت شهروندان محله به مرحلۀ عمل رسیده یا همچنان شعار است؟ و هزاران سؤال دیگر در ارتباط با شورایاری محلات کلان‌شهر تهران می‌توان طرح کرد که بدون پاسخ است. پاسخ این سؤالات منوط به تصمیم‌گیری‌هایی است که به نظر می‌رسد در بخش سیاست‌گذاری، خیلی مورد توجه نبوده است؛ در این یادداشت تنها به شرایط لازم کاندیداها اشاره می‌شود. طبق مادۀ ۱۱ قانون شورایاری ها، شناسایی مشکلات مربوط به حمل‌و‌نقل، مسائل زیست‌محیطی، معابر و میادین، امکانات فرهنگی، امنیت شهری، بهینه‌سازی فضای زیست شهری، مسائل مربوط به زندگی شهری و… و ارائۀ طرح و پیشنهادات جهت حل مشکلات، از وظایف اصلی آنهاست. به نظر می‌رسد این حدود از وظایف، موضوع سهل‌الوصولی نیست که با جمع تعدادی از هم‌محله‌ای ها بتوان به آن دست یافت. هم‌محله‌ای‌هایی که بدون گذر از مراحل به اصطلاح تأیید صلاحیت توسط مراجع بالاتر نیز می‌توانند کنار هم در جمع‌های خودمانی‌شان راجع به این