پایگاه تحلیلی - خبری نظرآنلاین
رسانه راهبردی - انتقادی پژوهشکده نظر
کتاب 24 سبک تاریخی طراحی باغ تام ترنر؛ ترجمه دکتر سینا ناصری توسط انتشارات پژوهشکده نظر منتشر شد.
فراگیری و سرعت انتقال اطلاعات و نظرات در شبکه‌های مجازی، آنچنان ارتباط‌های قوی و متناوبی را میان اعضای جامعه به وجود آورده که هرگز در تاریخ زندگی انسان سابقه نداشته است.
هنر همواره در جوامع مختلف مصداق «روح دوران» بوده است. در ایران نیز نگارگری در ادوار مختلف یکی از مهم‌ترین ابزارها بوده و همچنین بیانگر بایدها و نبایدها به‌ویژه از جانب قدرت‌ها است
سیلوی اهواز با قدمتی 80 ساله در ساحل غربی رود کارون و در حریم این رودخانه قرار دارد و محل نگهداری و ذخیره‌سازی غلات (خصوصا گندم) است.
سال گذشته یکی از شهرداری‌های اصفهان با در اختیار داشتن بودجه ۷۰ میلیارد تومانی هیچ اقدامی در حوزه نوسازی ناوگان اتوبوس رانی صورت نداد.
نمایندگان مجلس معتقد بودند مردمی که خودشان شهر و روستای محل زندگی خود را اداره کنند، مسئولیت مشکلات پیش‌آمده را با انگیزه بهتری پیگیری می‌کنند.
از بزرگ‌ترین مخاطرات طبیعی که پایتخت را تهدید می‌کند، وجود گسل‌های متعدد در تهران است که فعالیت هریک به تنهایی می‌تواند پیامدهای جبران‌ناپذیری داشته باشد.
کتاب 24 سبک تاریخی طراحی باغ تام ترنر؛ ترجمه دکتر سینا ناصری توسط انتشارات پژوهشکده نظر منتشر شد.
زمانی که انسان اجتماع را شناخت، جامعه را تشکیل داد و وارد دورۀ مدنی حیات خود شد، شهرها متولد شدند. ادراک شهرها حاصل اعمال و کنش‌های اجتماعی مردم در قالب مفاهیم، زبان، رفتار، فعالیت‌ها و … است. در حقیقت ادراک مردم، از روایت‌ها و پدیده‌های اجتماعی شهر و تداوم آنها در خلال تعامل‌های روزمره شکل می‌گیرد و هویت شهری مفهوم می‌بابد. در زندگی‌های شریانی، ادارکات عموماً به صورت فردی صورت می‌گیرد و اولین نتیجه آن جایگزینی مفاهیم اجتماعی با مجموعه‌ای از تصاویر و انفصال فرد از جامعه و مفاهیم خاطره‌انگیز شهر است. نتیجۀ آن، چندپارگی ادراک از شهر، حذف تدریجی بدنه‌های مدنی شهر و رواج فردگرایی در جامعه است. شهرهای شریانی و ماشینی و حیات شریانی آنها، به عنوان ساختاري از دانش شهرسازی مدرن معرفی می‌شوند که مطابق با نوع خاصي از درک و طبقه‌بندي جهان طبیعي و اجتماعي هستند. می‌توان گفت، نتیجه این رویکرد شهری، بر اساس سه تحول بنیادي در ادراک شهر استوار است : – فردگرایی در ادراک آنچه امروزه از زندگی در شریان‌های شهری ادراک می‌شود، مجموعه‌ای از تصاویر در حال گذر است. تصاویری مستقل از فرایند هویت‌ساز و فرهنگی شهر، در ذهن مخاطب متصور می‌گردد. و از نتایج این باور، گسیختگی مفهومی و اجتماعی در
در گذشته ورودی‌ها علاوه بر آنکه مرز بین درون و بیرون بوده‌اند، محل انجام تبادلات اقتصادی و اسکان موقت کاروانسراها و مکان انجام مراسم اجتماعی بودند. این قسمت از شهرها عملکردهای ارتباطی، نظارتی، امنیتی، اقتصادی و اجتماعی نیز داشته‌اند و فعالیت‌هایی چون گذران اوقات فراغت، مجازات محکومین، تماس‌ها و مبادلات اقتصادی و بدرقه و استقبال در آنها صورت می‌گرفته است. اما ورودی‌های امروزۀ شهرها تنها به عنوان عنصری جهت مشخص‌کردن محدودۀ شهر عمل می‌کنند. آنچه که امروزه در ورودی شهر ها مشاهده می‌شود، تنها تقلیدی ناآگاهانه از کالبد و شکل ظاهری دروازه‌هاست. ورود اتومبیل مسئله‌ای که در مبحث موردنظر مورد توجه قرار می‌گیرد، سرعت و نوع حرکت است که با گذشته متفاوت است. لذا ترکیب بافت لبۀ شهر باید به گونه‌ای باشد که با سرعت حرکت ناظری که به شهر نزدیک می‌شود، هماهنگی داشته باشد. به این دلیل که بخش عمدۀ ادراک ما از فضا، نخست بصری است که ادراک بصری خود در وهلۀ اول فضایی نیز است. با حرکت در فضا، محیط اطراف به صورت توالی محرک‌های بصری تجربه می‌شود و نسبت به میزان ارتباط بین محرک‌های مختلف در یک فضا به صورت منسجم درک شده و حس خاصی نسبت به آن مکان پیدا می‌شود. در این حالت است
اراضی عباس‌آباد با مساحتی بالغ بر ۵۶۰ هکتار، به دلیل وسعت، یکپارچگی، طبیعت و موقعیت استقرار منحصر‌به‌فردی که در سیستم کالبدی_فضایی شهر تهران دارد، از دیرباز به‌عنوان یک کانون مهم برنامه‌ریزی و مدیریت در شهر تهران مطرح و مورد توجه بوده است. این اراضی با تصویب قانون نوسازی و تأسیس شرکت نوسازی و تهیۀ چندین طرح ویژه، سرنوشت پر فرازونشیبی داشته است (سند راهبردی طرح جامع اراضی عباس‌آباد، ۱۳۸۴) تا در نهایت طبق مصوبۀ شورای عالی شهرسازی و معماری مورخ ۲/ ۴/ ۱۳۸۴، اراضی عباس‌آباد به عنوان یک مسألۀ مهم برنامه‌ریزی و مدیریت شهر در تهران مطرح شده که می‌بایست در مقیاس فراملی، کلان‌شهر منطقه‌ای و محلی ایفای نقش نماید. بر اساس طرح جامع اراضی عباس‌آباد، مصوب شورای عالی شهرسازی و معماری ایران در تاریخ ۲/ ۵/ ۱۳۸۴، کاربری اراضی عباس‌آباد لازم است به‌صورت فضای سبز و فرهنگی باشد و تا آن‌جا که ممکن است زیبایی‌های طبیعی، توپوگرافی و محیط سبز اراضی حفظ گردد (شرکت نوسازی عباس‌آباد، ۱۳۸۸). طبق مصوبۀ شورای عالی شهرسازی و معماری، مورخ ۱/۳/ ۱۳۸۴، سازمان نوسازی اراضی عباس‌آباد مسئولیت اداره و نظارت بر برنامه‌ها و طرح‌هایی که در منطقۀ اراضی عباس‌آباد تهیه می‌شوند را بر عهده داشته و بهره‌برداری صحیح از منطقۀ عباس‌آباد را هدایت می‌نماید
نظرآنلاین مصاحبه‌ای با علیرضا عندلیب رئیس نهاد سابق برنامه‌ریزی توسعۀ شهری تهران ترتیب داده است: نظرآنلاین: نهاد طرح جامع تهران برای چه منظوری شکل گرفت؟ علیرضا عندلیب: در ابتدا لازم است، مقدمه‌ای را بگویم. اساساً شهر، یک کل واحد است که اجزای آن بر یکدیگر تأثیر متقابل دارند. همانطور که با مرور سابقۀ تاریخی طرح‌های توسعۀ شهری ملاحظه می‌کنیم، مشکل اساسی تهران را نمی‌توانیم در فقدان طرح جامع یا نقشۀ جامع برای شهر جستجو کرد، بلکه مشکل اساسی را باید در فقدان قوه و نیرویی مطالعه کنیم که در فرایند مطالعه شده مطابق با اقتضائات زمانی و مکانی به بازنگری و اصلاح بپردازد. به‌عبارت‌دیگر مشکل را نه در اجزای این کل بلکه در ترکیب اجزا با همدیگر باید جستجو کرد. اساساً باید توجه داشت که طرح و برنامه و نقشه، محصولات قابل تولید هستند؛ یا با نهاد یا بدون نهاد و توسط مشاور داخلی یا خارجی، دستگاه دولتی و بخش خصوصی. بنابراین هر سازمان یا فردی می‌تواند طرح یا برنامه یا محصولی را تولید بکند، اما برنامه‌ریزی توسعۀ شهر، نیازمند بینش دقیق و نظام ترکیب‌یافته و مطابق با شرایط ویژه‌ای است که توسعه در آن اتفاق می‌افتد. در حقیقت باید اذعان کرد که مشکل جدی کشورهای جهان سوم «Plan without
میدان در دوران پهلوی اول با الگوبرداری از غرب برای تسهیل‌بخشی به تردد، به عنوان نماد تجدد و عنصر مدرن وارد تهران شد. برای تزئین آن نیز به سنت شهرهای غربی از مجسمه‌هایی در میان آن استفاده شد که به عنوان اولین مجسمه‌های شهری در میدان مطرح می‌شود. «اقتدارگرایی» دوران پهلوی اول و دوم همچون بسیاری از نظام‌های ایدئولوگ منجر به ظهور دو گروه عمده از مجسمه‌ها شد؛ یکی پیکرۀ خاندان پهلوی و یکی مجسمۀ مشاهیر ادب و سیاست. در این دوران مجسمۀ میادین هر دو گروه، پیکره‌ای و واقع‌گراست و شباهت مجسمۀ پیکره به واقعیت یک اصل به شمار می‌رفت. از سال‌های ۱۳۲۰ نهضت نوینی در نقاشی و مجسمه‌سازی ایران به وجود آمد که با بهره‌گیری از راهکارهای هنر مدرن و استفاده از عناصر سنتی جامعۀ ایرانی، سعی در احیای هویت ملی و ارتباط جهانی در مجسمه‌سازی ایران داشتند. در زمان تغییر حکومت طبیعتاً مجسمه‌هایی که به طور مستقیم مربوط به سران حکومت قبلی بودند از میان برداشته شدند. به عبارت دیگر سرنگونی مجسمه به عنوان نماد واژگونی دولت محسوب شده است. اما در مورد مجسمه‌هایی که ارجاع مستقیم نداشته و در نقشۀ ذهنی شهروندان به دلیل تداوم در زمان از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بوده، شاهد هستیم که با
نظرآنلاین کانال علمی، تحلیلی و انتقادی است که پژوهشکدۀ نظر در زمینۀ رویدادهای هنر، محیط، منظر، شهر، معماری، میراث و گردشگری راه اندازی کرده است.
شماره تماس: 66435985-021
تمامی حقوق این وب سایت برای پژوهشکده نظر محفوظ است.
